آرشیو محتوا - راوینا

لنگه کفش

صاحبش اما می‌رفت به دنبال پیکرهای شهدا با صورتی خیس لابه‌لای فشار جمعیت لنگه کفش‌هایش را هم جا گذاشته بود

آمده‌ام تا شاید شهادتِ سرداران و دانشمندانمان، باورم شود.

همه جا را نگاه می‌کرد تا شاید عکس رهبر را پیدا کند.

- تو هوای به این گرمی چرا اومدی بیرون؟- به خاطر شهدا و رهبر.

ساکت بود. اما پرچم را بالا نگه داشته بود. هنوز تشییع شروع نشده بود...

هربار که مادرم می‌گفت: "خیلی حیف شد که شهید بهشتی رو ندیدی". خیلی حسرت می‌خوردم...