آرشیو محتوا - راوینا

راهرو

بدنم توان نداشت اما این روز، آخرین دیدار با فرماندهان شهید بود...

حکایتِ مادرانی که دامانشان مهد پرورش شیرمردانی شد که نامشان در پهنه‌ی تاریخ، چون ستاره‌ای پرفروغ می‌درخشید.

ساعت به ۷ نزدیک می‌شود. از ازدحام جمعیت دیگر زمین را نمی‌شود دید. زیر سایه درختان که هیچ در برق آفتاب هم جایی برای ایستادن نیست...

روانه معراج شدم. درِ کارگاه را که باز کردم مثل همیشه اولین صحنه روبرویم تابوت‌های خالی روی هم چیده شده بودند...

دخترمو طوری بزرگ می‌کنم که عاشق کشورش باشه. باید بتونه یه باری از این کشور به دوش بکشه...

هی از ته دل فریاد می‌زد: خدا لعنت کند کسی را که کشورش را بفروشد...