آرشیو محتوا - راوینا

گاهی دستش خسته می‌شد...

شهدا جونشون رو به خاطر فردای من دادن خجالت می‌کشم به خاطر درد دستم رو پایین بیاورم...

اومدم برای تشییع فرمانده‌ها. اومدم که شلوغ بشه نگن مردم پشت رهبر و فرماندهانش نبودن...

مگر همه جای وطن، ایران نمی‌شه؟» سوالش همچون صاعقه‌ای بود که بر قلبم نشست. چه پاسخی می‌توانستم بدهم؟

با شهید نسبتی دارید؟ لبخندی زد، تلخ و شیرین، و گفت: نه. اما این شهید، فرزند وطن است...

شعارهای دِلی و خلاقانه‌ای می‌دهد که تا به حال نشنیده‌ام اما با اعتماد به نفس کامل ادامه می‌دهد.

صاحبش اما می‌رفت به دنبال پیکرهای شهدا با صورتی خیس لابه‌لای فشار جمعیت لنگه کفش‌هایش را هم جا گذاشته بود