آرشیو محتوا - راوینا

رانندهٔ نابلد شهر

تکلیف با خودم مشخص بود. من باید می‌رفتم، هرچند آخرین نفس‌هایم را روی آسفالت خیابان‌های منتهی به مکانِ نمازجمعه بکشم...

استقبال خیلی زیاد بود و تعداد کسانی که در بیرون از ساختمان و در فضای حیاط اتصال نماز را برقرار کرده بودند قابل توجه بود...

یک بار داشتم توی سالن خوابگاه راه می‌رفتم که دیدم همه با ترس پریدند بیرون. جیغ می‌زدند زلزلهههههههه...

پرسیدم: «پدر و مادرت کجان؟» با لبخند به تابوت شهید اشاره کرد: «بابام مُرده...»

خواهر من اینجا نشینید زیر دست و پا می‌مونید. برادر لطفاً از این قسمت رد نشید...

هنوز صدای آرام مجتبی در گوشم نجوا می‌کند. مجتبی رفت و سوار مرکب شهادت شد...