پنجشنبه, 25 بهمن,1403

نمی‌دانم چرا شعارهای آتشین را گذاشته بودند برای آخر مجلس. از مذاکره ذلت و مردم با عزت می‌گفتند. دختر سبزه‌ای که در دستش پرچم ایران بود، با پدرش اردو حرف می‌زد. آفریقایی‌ و افغان هم بودند.

پنجشنبه, 25 بهمن,1403

بعد از نابودی اسراییل و امریکا و پیروانشان با سرعت مورچه رسیدیم به ورودی میدان امام. طنین صدای ابوذر روحی وسعت میدان را گرفته بود. مردم بعدازاین مسیر طولانی عاقبت به مقصد رسیده بودند. زیلوهارا انداخته بودند روی چمن. حضورشان را ثابت کرده بودند.

چهار شنبه, 24 بهمن,1403

چهره‌های جوان پر از شور بودند. صدای یکی از آن‌ها را شنید که پرحرارت شعار می‌داد، گویی تمام وجودش را در تک‌تک واژه‌ها می‌ریخت. مرد لبخند محوی زد. روزگاری، او هم همین‌گونه بود،پر از انرژی، پر از صدا. حالا گام‌هایش آهسته‌تر شده بودند، صدایش آرام‌تر، اما چیزی درونش هنوز همان بود.

چهار شنبه, 24 بهمن,1403

دسته بادکنک بزرگی به رنگ پرچم ایران از دور خودنمایی می‌کرد، کنجکاو شدم با خود گفتم: «حتما کار آخوندی یا یکی از همین بچه مذهبی‌هاست» بادکنک‌ها را نشانه گرفتم و از میان ازدحام جمعیت کم کم خودم را به آنجا رساندم...

چهار شنبه, 24 بهمن,1403

برگشتیم منزل، آش آماده شده بود. سرمای بیرون، شوق قدم‌های نصف و نیمه برداشته شده برای ۴۶ سالگیِ جشن انقلابِ عزیزمان و گرمای آش رشته‌ی مامان سارا پز، حال امروزم را ساخت...

سه شنبه, 23 بهمن,1403

اسرائیل زورش به خروش جوان‌های مسلمان پابرهنه نمی‌رسد. همان‌ها که در مقابل گلوله قرآن می‌خوانند. قدرت توی دست مستضعف‌های عالمست. خدا را شکر برای این شکوه. جای شما و شهدا خالی...