شنبه, 09 فروردین,1404

در دستِ کودکان عکسِ پرچم فلسطین تکان می‌خورد. ناگهان به مدت چند دقیقه صدا قطع می‌شود و هنگامِ وصل شدنش آقایی پشت میکروفون می‌گوید: «عکس و فیلم تهیه کنین از این جمعیت تا رسانه‌های دروغگو ببینن حماسه این مردم رو!»

شنبه, 09 فروردین,1404

نگاهی به جمعیت کردم. ما تقریباً جزو نفرات اول راهپیمایی بودیم. تعدادی سرباز، با پلاکاردی بزرگ در دست، با شور و هیجان، شعارهای پشت بلندگو را تکرار می‌کردند؛ طوری که آدم یادش می‌رفت الان ماه رمضان است و ممکن است تا غروب، برای جرعه‌ای آب، تشنه بماند.

جمعه, 08 فروردین,1404

رهبر معظم انقلاب میکروفون در دست، ایستاده. مطلبی می‌گفتند. قبل از اینکه صدای تلویزیون بلند شود در حالی که ظرف میوه دستم بود و به سمت آشپزخانه می‌رفتم از ذهنم گذشت، این نوع میکروفن ساده بدون لوگو، بدون مستمع، دیواری که سفید بود...

پنجشنبه, 07 فروردین,1404

رنگ قرمز آوردند و باند تا بچه‌ها را گریم کنند به شکل کودکان زخمی غزه. رنگ سرخ نشست روی پیشانی دخترم. لحظه‌ای واقعی تصورش کردم و هراسی دلم را چنگ زد.

پنجشنبه, 07 فروردین,1404

اما من وقتی به صف‌های جلو رسیدم با دیدن منظره روبرویم ناخوادگاه متوقف شدم. فراموشم شد عجله دارم. دلم می‌خواست ساعت‌ها بایستم و فقط نگاه کنم.بچه‌های قد و نیم‌قد فراوانی در جایگاهی به نام مائده نور در حال بازی بودند.

چهار شنبه, 06 فروردین,1404

از گذاشتن صوت و تصویر سید حسن نصرالله، تا خبر شهادت ابوحمزه سخنگوی سرایا القدس یا مشخصا گزارش های فراوان حمایت از حماس که کاملاً وجههٔ سمپاتی حماس از او ساخته بود.