سکو

یک سوال در فضای مجازی آمد که «دستاورد شخصی شما از این جنگ چه بود؟»

چندتا متن نوشتم از تغییر دیدگاهم، از رشد بچه‌هایم. اما یک گنج شخصی‌ هم دارم. عکس‌ها و کلیپ‌هایی که از مردم دنیا توی فضای ابری ذخیره کرده‌ام.

حالا پس از آتش‌بس، می‌روم یزله عراقی‌ها را می‌بینم و قلبم بالا و پایین می‌پرد. بوسه مرد مو بور هلندی را به پایین پرچمم نگاه می‌کنم، پر از حس افتخار می‌شوم. کلمات کج و کوله‌ی ژاپنی‌ها وقت خواندن سرود ملی ایران به خنده‌ام می‌اندازد. هنوز با بغض صدای دختر غزه‌ای که «اللهم سدد رمیهم» می‌خواند گریه‌ام می‌گیرد. فریادهای آن یوتربر عرب را که نمی‌دانم کجایی است، تماشا میکنم. وقتی دارد لااله الا آمریکای خلیفه‌های خلیج را مسخره می‌کند تارهای صوتی‌اش در حال پاره شدن‌اند. فوتبالیست قزاقستانی، مادر بوسنیایی، مرد پاکستانی، تماشاگران تیم اسپانیایی که پرچم ما را بالا می‌گیرند، دلم گواه میدهد در جام جهانی مستضعفین برنده نهایی ماییم. خود حریف هم می‌گوید ایران تاکتیک اصلی‌اش را رو نکرده. نیمه اول فعلا مساوی تمام شد. رسیدیم به نیمه مربی‌ها. هرچقدر داوری‌های بین‌المللی به نفع بگیرد هم همه می‌دانند «آقای خاص» تمام کننده بازی است.

برای همین است که کسی در استادیوم دنیا سکوها را ترک نمی‌کند. بازی ایران همیشه تماشایی است.

سمانه بهگام

ble.ir/callmeplz

چهارشنبه | ۴ تیر ۱۴۰۴ | #تهران