از وقتی کتاب مربعهای قرمز خوانده بودم دلم پرمیکشید برای دیدن مزار شهید جعفر احمدی میانجی دوست حاج محمدحسین یکتا. رفته بودم گلزار علی بن جعفر (ع) قم. در بین مزار شهدا آهسته قدم برمیداشتم و زیر لب سلام بر امام حسین (ع) میدادم که به ردیفی خاص رسیدم. نوشتههای روی اولین، دومین و بقیهی سنگ قبور و سن شهدا میخکوبم کرد. نوشته بود: "دختربچهای پنج ساله، نه ساله و..." در اثر بمباران هوایی عراق در وسط روضه حضرت زهرا (س) به شهادت رسیده بودند. انگار باور نداشتم؛ دوباره به سنگ مزار و تاریخ شهادت آنها نگاه کردم ۲۴ دی ۱۳۶۵. قم شهری که کیلومترها دورتر از منطقه جنگی بود و کودکی که بیخبر از همه چیز در کنار مادرش به روضه گوش میداد. امروز تاریخ بار دیگر تکرار شد. با دیدن تصویر موهای پریشان دختری در زیر آوارهای ساختمانی در تهران، باورم شد که خباثت در طینت دشمنان قسمخوردهی ایران است امّا "وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ"
زهرا شنبهزادهسَرخائی
جمعه | ۲۳ خرداد ۱۴۰۴ | #هرمزگان #بندرعباس